پس از آنکه کمیته اخلاق دو مدیر پرسپولیس، افشین پیروانی و حسین خبیری را به دلیل مصاحبه علیه قانون سقف بودجه باشگاه‌ها با ۲۰ روز محرومیت مواجه کرد، باشگاه پرسپولیس در بیانیه‌ای به این حکم اعتراض کرده است. آنها در این بیانیه نوشته‌اند: «بعضی‌ خود را پدرخوانده فوتبال می‌دانند،.»

در این اطلاعیه‌ آمده است؛ کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال ایران با صدور حکمی تا رسیدگی به پرونده نسبت به محرومیت ۲۰ روزه برای آقایان افشین پیروانی و حسین خبیری اقدام کرد.
به نظر می‌رسد؛ کمیته اخلاق نسبت به اظهارنظر مسوولان و مقام‌های پرسپولیس حساس است، چون زمانی که دیگران با انواع بیانات و روش‌ها، اتهامات و توهین‌هایی را مطرح می‌کنند شاهد چنین واکنش‌هایی نیستیم!
آیا این تفاوت در نگاه، از نظر کمیته اخلاق، عادلانه و اخلاقی تلقی می‌شود؟ از نظر جامعه فوتبال ایران چه‌طور؟
هفته‌های پایانی لیگ را به خوبی به یاد داریم. اظهارنظرها را هم به یاد می‌آوریم. به یاد داریم بازیکنان و مسوولان تیم‌های رقیب در زیر سوال بردن برتری پرسپولیس چه مسایلی را مطرح می‌کردند. در چند مورد از جمله یکی از بازیکنان تیم‌های رقیب به کلی از خط قرمزها عبور و صحبت از دست‌های پشت پرده کرد. مربیان تیم‌های رقیب مطالب کذبی را مطرح می‌کردند که عین اتهام و توهین بود. اتهامات مستقیم به فدراسیون، سازمان لیگ و داوران وارد می‌شد، پس چرا تعلیق و محرومیت و حکمی در کار نبود؟ چرا هر بار وقتی از پرسپولیس صدایی بلند می‌شود، این برخوردهای چکشی را شاهد هستیم؟
چرا انتقاد از قوانینی که به هر دلیل، آشکارا باعث ایجاد تبعیض بین تیم‌ها شده و دست و پای بعضی باشگاه‌ها را به سود باشگاه‌هایی دیگر بسته است با چنین برخورد تندی روبه‌رو می‌شود. موضوع واقعا این است که به مقام‌های فوتبال اتهام وارد شده است یا مساله اصلی این است که منافع افراد و باشگاه‌هایی به خطر افتاده است که هر چه کرده‌اند دست‌شان از خواسته‌های‌شان کوتاه مانده است. درباره آدم‌هایی سخن می‌گوییم که گویا خودشان را پدرخوانده‌های فوتبال و لیگ می‌دانند که اصلا نباید بر خلاف میل ایشان سخن گفت.
آن چه در بالا آمد زمانی بیشتر نمود پیدا می‌کند که عضو هیئت مدیره باشگاه پرسپولیس با چنین حکمی روبه‌رو شده است در حالی که عدم اجرای درست این قانون را چالش اصلی آن می‌داند و مهر تایید بر خود قانون می‌زند. ایشان کلیت قانون سقف بودجه را در صورت وجود ابزار اجرا برای همه باشگاه‌ها، تایید هم می‌نماید و با این وجود با حکم تعلیق روبه‌رو شده است. در واقع از قانونی که توسط فدراسیون وضع شده است حمایت می‌کند و اصرار بر اجرای بدون تبعیض آن از سوی همه باشگاه‌ها دارد. آیاچنین رویکردی مستحق چنین حکمی است؟ یا این که این رای ریشه در مواجهه ایشان با اشخاصی خاص در بعضی باشگاه‌ها در گذشته دارد. با این حکم در واقع کسی که از قانون حمایت می‌کند تنبیه شده است و طبیعی است که اجرای سلیقه‌ای و گزینشی هر قانونی، بزرگترین آسیب برای آن قانون است. بدون این آسیب‌شناسی‌ها چگونه می‌توان به اجرای درست قانون امیدوار بود. از این رو حکمی که صادر شده است را واقعا درک نمی‌کنیم.
در این میان مگر سخن افشین پیروانی چه بود؟ غیر از این است که می‌گویید اگر قرار باشد باشگاه‌هایی مثل پرسپولیس و استقلال محکوم به اجرای این قانون و باشگاه‌های دیگری، راه فرار داشته باشند و فدراسیون هم ابزار جلوگیری از دور زدن قانون را نداشته باشد. اجحاف رخ می‌دهد و نتیجه کار، تضعیف بعضی باشگاه‌ها به سود باشگاه‌های دیگری خواهد بود؟
آیا محکومیت صادره را باید به این معنی بگذاریم که فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ در مرحله اول و کمیته اخلاق و کمیته انضباطی در وهله بعدی، به همه باشگاه ها ضمانت می‌دهند که راهکار جلوگیری از تخطی از قانون را پیدا کرده و اجرا می‌کنند؟ اگر این طور است پس چرا مقام‌های رسمی خود فوتبال در اظهار نظر رسمی غیر از این را گفته‌اند و خود را پلیس و از این قبیل نمی‌دانند؟ وقتی این گونه می‌گویند آیا ناحق است نگران باشیم؟
براساس کدام معیار اخلاقی و عدالت، ابراز ناراحتی و نگرانی از این مساله جرم است وکسی که کاملا احتمال می‌رود مرتکب تخلف و جرم شود، مصونیت دارد؟ فقط برای این که دزد نگرفته پادشاه است؟ تکلیف ما چیست اگر کسی نخواهد مچ این پادشاه و پدرخوانده را بگیرد؟
موارد متعددی از افترا و توهین توسط دیگران وجود دارد که ندیدیم ارکان قضایی فوتبال از جمله کمیته اخلاق روی آن حساس باشند ولی حالا که سخن به میان آمده است، قوانینی وضع شده و این قوانین اصل ایجاد شرایط برابر را مخدوش می‌کند، همه دست به کار شده‌اند؟
از روزی که پرسپولیس عنوان قهرمانی را از آن خود کرد و به گواه تعداد زیادی از اعضای دیگر تیم‌های مدعی، آن را هم به شایستگی به دست آورد آیا عوامل باشگاه‌هایی که در کورس قهرمانی مدعی بودند کم کنایه و متلک انداخته‌اند؟ آیا تهمت و افترا به عوامل و ارکان فوتبال در این متلک‌ها کم بوده‌است؟ پس کمیته اخلاق چرا نسبت به آن‌ها واکنش و حساسیت نداشت؟ این مصونیتی که برای دیگران وجود دارد از کجا می‌آید؟ این تقدس بعضی اشخاص که باعث می‌شود به محض جسارت به آن، چنین تکاپویی ایجاد شود ریشه در چه جایی و محفلی دارد؟
یا در مورد دیگری سرمربی یکی از تیم‌ها در گفتگو با خبرنگاران انتقادهای مشابهی را درباره محدودیت‌های مالی نقل و انتقالاتی مطرح کرد ولی کمیته اخلاق واکنشی نداشت. البته منظور ما این نیست که اتفاقات مشابهی برای سرمربی آن تیم مدعی روی دهد. مساله ما این یک بام و دو هوا است. آن سرمربی گفته بود: « این مسایل[قوانین] برای این است که به استقلال ضربه بزنند، تیم‌هایی که الان در حال بازیکن گرفتن هستند این مقررات را رعایت نمی‌کنند. این مسائل برای ضربه زدن به تیم ما است که نتوانیم نفرات مدنظرمان را بگیریم.»
حالا فرض بر این که پرسپولیس هم وادار به سکوت شود تا بعضی باشگاه‌ها هر کاری دل‌شان می‌خواهد انجام بدهند برای این که به قهرمانی برسند با این واقعیت چه می‌کنید که قانونی وضع شده و این قانون با توجه به نحوه اجرا، شرط مساوات و شرایط برابر بین باشگاه‌ها برای رقابت را از بین برده‌است. آیا این اخلاقی و مطابق بر روح قوانین است؟