کوئینسی جونز، یکی از تاثیرگذارترین چهره‌های صنعت سرگرمی آمریکا که با هنرمندان بزرگی چون فرانک سیناترا، مایکل جکسون و ویل اسمیت همکاری کرده بود، در سن ۹۱ سالگی درگذشت. آرنولد رابینسون، سخنگوی جونز اعلام کرد او در خانه‌اش و در کنار خانواده‌اش در لس آنجلس چشم از جهان فرو بست.
به گزارش نشریه گاردین خانواده جونز در بیانیه‌ای اعلام کرد: «امشب با قلبی سنگین و در عین حال پر از عشق، خبر از دست دادن پدر و برادر عزیزمان، کوئینسی جونز را اعلام می‌کنیم. این ضایعه‌ای عظیم برای خانواده ماست، اما زندگی پربار او را گرامی می‌داریم و می‌دانیم که دیگری مانند او نخواهد بود.»
جونز را می‌توان یکی از چندوجهی‌ترین چهره‌های فرهنگ عامه قرن بیستم دانست.
او عمدتا به خاطر تهیه‌کنندگی آلبوم‌های «هیجان‌انگیز» (Thriller)، «خارج از دیوار» (Off the Wall) مایکل جکسون در دهه ۱۹۸۰ شناخته می‌شود؛ آلبوم‌هایی که جکسون را به بزرگ‌ترین ستاره پاپ جهان تبدیل کردند.
او برای هنرمندانی چون فرانک سیناترا، آرتا فرانکلین و دانا سامر موسیقی تولید کرده است.
کوئینسی جونز علاوه بر فعالیت در دنیای موسیقی، آهنگساز موفق فیلم‌های بسیاری نیز بود و حتی آثار پرفروشی نیز به نام خود داشت.
او رهبر گروه‌های بزرگ جَز، تنظیم‌کننده برجسته موسیقی و نوازنده‌ای چیره‌دست، به‌ویژه در سازهای ترومپت و پیانو، بود.
شرکت تولید تلویزیونی و سینمایی او که در سال ۱۹۹۰ تاسیس شد، با ساخت سریال‌هایی همچون «شاهزاده تازه بل ایر» (The Fresh Prince of Bel-Air) به موفقیت‌های بزرگی دست یافت.
او حتی در ۸۰ سالگی همچنان نوآور بود و در سال ۲۰۱۷ سرویس تلویزیونی موسیقی کیو‌وست تی‌وی (Qwest TV) را راه‌اندازی کرد.
جونز در طول دوران حرفه‌ای خود ۸۰ بار نامزد جایزه گرمی شد و پس از بیانسه و جی‌زی، بیشترین تعداد نامزدی را دارد و با ۲۸ جایزه گرمی، سومین هنرمند پرافتخار این جوایز است.
از جمله افراد سرشناسی که به او ادای احترام کردند، مایکل کین، بازیگر بریتانیایی بود که در همان روز تولد جونز، ۱۴ مارس ۱۹۳۳، به دنیا آمده است.
کین در پیامی نوشت: «هم‌زاد آسمانی من، کوئینسی، یکی از غول‌های دنیای موسیقی بود. افتخار آشنایی با او را داشتم. او انسانی فوق‌العاده و منحصر‌به‌فرد بود.»
پیشینه و زندگی حرفه‌ای کوئینسی جونز
جونز در شیکاگو متولد شد. پدرش، که نیمی از تبارش اروپایی بود، فرزند یک مالک برده‌دار ولزی و یکی از بردگانش بود و خانواده مادرش نیز از نسل بردگان بودند.
او در سن هفت سالگی نواختن پیانو را آغاز کرد و علاقه‌اش به موسیقی از همان دوران کودکی شکل گرفت.
پس از طلاق والدین، همراه پدرش به واشینگتن رفت و در دبیرستان نواختن سازهای مختلف بادی را آموخت. او در ۱۴ سالگی به همراه دوستش ری چارلز، که دو سال از او بزرگ‌تر بود، در کلوب‌های سیاتل نوازندگی می‌کرد.
جونز در دهه ۱۹۵۰ به نیویورک نقل مکان کرد و با بزرگان جنبش بی باب در موسیقی جاز، مانند چارلی پارکر و مایلز دیویس، آشنا شد.
او با رهبران گروه‌های جاز همچون لایونل همپتون و دیزی گیلسپی در تورهای بین‌المللی شرکت کرد و در پاریس به تحصیل موسیقی پرداخت و با چهره‌های برجسته‌ای همچون پابلو پیکاسو و جیمز بالدوین ملاقات داشت.
او به عنوان مدیر موسیقی و تنظیم‌کننده در شرکت مرکوری رکوردز مشغول به کار شد و با هنرمندانی چون الا فیتزجرالد، دینا واشینگتن و سمی دیویس جونیور همکاری کرد.
جونز آهنگسازی فیلم‌های معروفی همچون شغل ایتالیایی (The Italian Job) و در قلب شب (In the Heat of the Night) را نیز برعهده داشت و در سال ۱۹۶۸ به عنوان اولین فرد آفریقایی‌تبار، نامزد جایزه اسکار برای بهترین ترانه اورجینال شد.
کارهای او با فرانک سیناترا در سال ۱۹۵۸ آغاز شد و تا آلبوم آخر سیناترا در سال ۱۹۸۴ ادامه یافت.
جونز همچنین در اواخر دهه ۱۹۵۰ آلبوم‌های بسیاری به نام خود ضبط کرد و در آن‌ها با نوازندگان سرشناسی همچون چارلز مینگوس و آرت پپر همکاری داشت.
جونز در دهه ۱۹۸۰ و در کنار مایکل جکسون و لایونل ریچی، تهیه‌کنندگی تک‌آهنگ خیریه ما «ما دنیاییم» (We Are the World) را که برای کمک به قحطی‌زدگان اتیوپی تولید شده بود، برعهده داشت.
او در سال ۲۰۱۷ توانست از دادگاه حکم دریافت ۹/۴ میلیون دلار بابت حق‌الزحمه معوقه آثار جکسون را بگیرد، اگرچه در سال ۲۰۲۰ این مبلغ به ۶/۸ میلیون دلار کاهش یافت.
پس از موفقیت فیلم «رنگ ارغوانی» (The Color Purple)، شرکت فیلم‌سازی و تلویزیونی خود را تاسیس کرد و سریال‌هایی همچون The Fresh Prince of Bel-Air و MadTV را تولید کرد و وایب (Vibe)،مجله موسیقی سیاهان را راه‌اندازی کرد.
جونز سه بار ازدواج کرد و از همسرانش صاحب هفت فرزند شد.